Nga: PhD: Xhavit LIPAJ, Andermatt
Pjesa IV
Dhembja është një shkollë që nuk jep diploma, por jep dritë
Njeriu që nuk ka kaluar nëpër humbje, nuk e njeh thellësinë e jetës. Sepse janë plagët ato që na bëjnë të shikojmë më thellë, të dëgjojmë më qartë, të ndiejmë më fort. Por vështirësia nuk është vetëm sprovë. Ajo është mësuese – e heshtur, e rreptë, e pakthyeshme. Ky kapitull nuk është për të lavdëruar dhimbjen, por për të nderuar atë që lind nga ajo kur nuk e mohojmë: urtësinë.
Mos thuaj “Jam i lodhur” – thuaj “Jam gati të Ringjallem”
Kur jemi të lodhur, e shfaqim si barrë. Por lodhja nuk është turp. Është dëshmi që kemi ecur. Mos i trego botës se sa i lodhur je. Tregoje se ke pasur guxim të shkosh aq larg sa të lodhesh. Bota ka nevojë për dritën tënde, jo për hijet e tua. Dhe ndonjëherë, drita më e fuqishme është ajo që vjen nga një shpirt i shteruar që zgjedh të ngrihet edhe një herë. Kur Plaga është e Hapur, Mos jep Ilaç – jep prani
Dhimbja nuk ka nevojë për receta. As për mendime të mëdha.
Ka nevojë për një dorë që nuk dridhet nga sikleti, një sy që nuk ikën nga loti i tjetrit. Në dhimbje, fjalët janë shpesh fyerje. Sepse asgjë nuk i shëron më shumë njeriut se dikush që rri me të pa u larguar, pa dashur ta rregullojë. Prania është ilaç i rrallë – dhe i shenjtë.
“Më Fal” është fjala më Hyjnore që njeriu mund të thotë
Kur e thua nga thellësia, “Më fal” është një lutje. Jo për t’u falur, por për t’u çliruar nga pesha e gabimit.
Ka njerëz që preferojnë të jenë “të drejtë” sesa të jenë në paqe. Por drejtësia e egos është një shtrat i ftohtë – ndërsa falja është dritare që hapet në shpirtin e pastër. Më fal nuk të ul. Të bën të përkulësh krenarinë dhe të nderosh marrëdhënien. Dhe kjo është forcë, jo dobësi.
Mos lufto me padrejtësinë me të njëjtin armatim
Kur je viktimë e padrejtësisë, të lind dëshira për ta kthyer. Por në këtë kthim, shpirti ndotet. Sepse nuk është e mjaftueshme të fitosh — më e vështirë, por më fisnike, është të fitosh pa u bërë si ata që të goditën. Njerëzit e mëdhenj nuk matën me fitore, por me mënyrën si reaguan kur u lënduan.
Disa rrëzime janë rrugë që të ulin për të të ngjitur
Kur je poshtë, nuk do të thotë që ke humbur. Mund të jetë një vend i përkohshëm për të parë botën nga një perspektivë tjetër. Disa rënie nuk ndodhin që të thyhesh, por që të tërhiqesh në veten tënde – në rrënjë, në themel, në qendër. Sepse vetëm kur ndalon, dëgjon zërat e vërtetë brenda teje.
Përmbyllje e Kapitullit
Dhimbja është një dhuratë që vjen e mbështjellë me errësirë. Por kur e hap, gjen brenda saj mësime që nuk mund të lexohen, vetëm të ndihen. Urtësia nuk lind nga librat – lind nga netët kur s’mundesh të flasësh, por kupton gjithçka. Dhe kur e ke kaluar atë natë, fjalët e tua nuk janë më fjalë – janë dëshmi.
( Nesër me datë 26.04.2025 do ta kemi pjesën e pestë )
