Nga: Dashnim HEBIBI, Preshevë
Piva ujë te çezma (krua) …
atë ujë që dikur ma jepte nëna,
nga duart e saj që ishin më të buta se petalet,
më të shenjta se lutja.
Piva ujë —
dhe u lagën buzët…
por s’u lag dhimbja.
M’u kujtua ajo…
ajo që sytë i kishte si det i qetë,
por thellë — mbante stuhi që s’do t’i shihja kurrë.
M’u kujtuan sytë e saj,
duart…
balli i pastër, i pashkelur nga rrudhat,
edhe pse mosha e jeta kishin kaluar mbi të
si rrufe në qiell të kthjellët.
Po ajo… ajo nuk plakej.
Sepse bardhësia e saj ishte mburojë.
Se buzëqeshja e saj ishte luftë.
Se shpirti i saj ishte këngë që s’ka fund.
E më tingëllonte në shpirt si refren:
“Nuk plaket njeriu, kur ka dashuri.”
Më kujtohet ecja e saj…
e ngadaltë,
por me një qëndrim që s’e përkulte as dhimbja.
E në shpirt — një oqean i tërë lotësh,
që s’më lejoi kurrë t’i shoh.
E njihja…
e njihja më mirë se veten.
Por ajo nuk donte që unë ta dija.
E fshihte, për mua…
E buzëqeshte për mua…
E digjej për mua.
Më thoshte:
“Ulu, bir.
Uji nuk pihet në këmbë.
Në këmbë veç vrapohet —
pas një bote që mezi na pret.
Por për t’u falur,
për të falënderuar,
duhet të ulesh.
Të përkulesh.
Të kujtosh se çdo pikë uji është dhuratë.”
E sa herë i afrohem Preshevës,
e ndjej mungesën edhe më shumë të saj në çdo frymë.
E di që nuk është më fizikisht,
por ajo është më pranë se kurrë.
Sepse ishte ajo që edhe ajrin ma pastronte me dashuri,
që të mos më mungonte asgjë…
as e padukshmja.
Sapo kalova Mollën e Kuqe,
e pashë Vranjën —
atje ku linda,
qytet dikur me plot shqiptarë
atje ku ajo më mbajti në krahë për herë të parë.
Por shtëpia…
tani është e heshtur.
Nuk më del më nëna në prag,
me sytë që më thoshin:
“Ndalu, djali im.
Të puthi sytë.”
E pyes veten:
A mundemi t’i ndërrojmë puthjet, nënë?
Unë — t’i puthi duart,
ato duar që më rritën me dhembshuri.
Ti — t’m’i puthësh sytë,
se ata tani shohin veç ty,
në çdo kujtim,
në çdo mall.
Por sytë e mi janë tharë.
Jo nga mungesa e lotit…
por nga mungesa jote.
Lotët tash vijnë nga burime që s’ndalen,
burime që çelin dhimbje,
çdo ditë,
për shkak se nuk je ti.
Thirra:
“Nënë…”
Jo një herë.
As dy.
As tre.
Por sa herë që frymëmarrja më bëhet thikë.
Sa herë që zëri më kthehet mbrapsht në gjoks.
Brenda vetes, më ndal diçka…
një fjalë që nuk flitet,
po që ndihet:
“Unë jam me ty. Jam ty.”
Nënë,
unë ende të dua.
Me çdo arritje,
ta ushqej shpirtin në përjetësi.
Se ti më rrite me dritë,
me të drejtë,
me pastërti…
dhe unë jam vazhdimi yt.
Po, i jap të drejtë vetes:
Jam si uji që ti ma jepje.
I thjeshtë, i qartë,
i domosdoshëm,
i gjallë…
si dashuria jote,
Nënë.
