Nga: Besnik Kryeziu
Sonte nata po zgjat pafundësisht
një terr ndryshe nga i zakonshmi
hëna ndriçon çdo skutë të mendjes sime
yjet më duken në faj kanë rënë
të gjithë përtokë si për inat
sonte asnjë yll nuk e shoqëron
hënën dhe as mua unë vazhdoj të vështroj në heshtje
pa asnjë fjalë
pa asnjë dëshirë
pas asnjë gjykim
unë tashmë jam i zhytur në melodinë e shpirtit të bardhë
i qetësuar nga çdo dallgë sonte
dhimbja u thye në qetësi
e iku bashkë me terrin p
a yje mëngjesi agoi plot bardhësi
