Nga: PhD: Xhavit LIPAJ, Andermatt
Më dëgjoni mua, jo si një zë që thyen ajrin,
por si një pulsim i brendshëm,
që endet nëpër hapësira ku mendimet treten
dhe vetëm ndjesia ka të drejtë të qëndrojë.
Nuk ju flas si trup,
që kërkon përgjigje,
por si jehonë e një kujtese,
që as vetë nuk di nga vjen.
Se ndonjëherë,
ajo që quajmë “unë”
është thjesht një përpjekje,
për ta kujtuar veten.
Kam parë rrënjë që qajnë nën tokë,
pemë që shkulen pa paralajmërim,
jo pse nuk donin të qëndronin,
por se jeta vetë s’ka mëshirë për qëndrimin.
Dhe kështu është edhe njeriu,
një trung që mundohet të qëndrojë,
ndërsa çdo erë e fortë e mëson
se qëndrueshmëria është iluzion.
Vetëm rrënjët që njomin veten me lotë
e kuptojnë këtë të vërtetë.
Në çdo hap mbi gurë, njeriu pa e ditur,
zhvishet nga versionet e vjetra të vetes.
Çdo gur është një kujtim i rëndë,
që rrokulliset ngadalë drejt harresës,
ndërsa ti e quajte thjesht një shkelje të rastësishme.
Çdo bicikletë e mësuar,
është një marrëveshje e pavetëdijshme me ligjet e gravitetit, një rit i heshtur ku rënia s’është dështim, por domosdoshmëri e ringritjes.
Një rrotullim i pakuptuar i fatit,
ku njeriu mëson,
të pranojë humbjen
si kusht të vetëqëndrueshmërisë.
Dhimbjet?
Ato nuk janë barrë, as shpërblim.
Janë kujtimet e trupit që i thotë shpirtit:
“Unë jam ende këtu. Mos më harro.”
Kur i ndanim dikur,
nuk ndanim vuajtjen,
por ndanim vetë ekzistencën
në copëza të vogla kuptimi.
Njerëzit lexojnë shkresa,
por rrallë lexojnë vetveten.
E megjithatë, mes këtyre vargjeve,
ndoshta do shihni jo një emër,
por një ndjenjë që ju përket,
edhe nëse nuk e keni pranuar ende.
Ku është vetja juaj tani?
A keni ndalur ndonjëherë për ta pyetur:
“Ku humbe?”
Apo e keni frikë përgjigjen që vjen në heshtje?
Unë jam ende këtu.
Jo si një emër, jo si një hije e së kaluarës,
por si një pulsim i ngadaltë i asaj që quhet:
ndjeshmëri njerëzore.
Më dëgjoni mua,
nëse vërtet guxoni,
të dëgjoni veten.
Jo për mua.
Jo për të tjerët.
Por do vijë një ditë,
kur gjithçka tjetër të bjenë,
do mbeteni vetëm me atë,
që s’keni dashur ta dëgjoni kurrë:
VETVETEN.
