Nga: Dr. Sali SEFA, Ish-Konsull i Republikës së Kosovës në Cyrih
13 Maj 2025 – Krisma e pushkës së Nebih dhe Tahir Mehës, që u dëgjua para 44 vitesh në zemër të Drenicës, nuk është shuar asnjëherë. Ajo nuk ishte thjesht një e shtënë — ishte një klithmë lirie, një kushtrim për dinjitet, një zë që kërkonte drejtësi dhe që nuk pushoi së jehuari në ndërgjegjen tonë kombëtare.
Ishte një mëngjes i rëndë, i zymtë, në garazhin e Shtëpisë së Shëndetit, pranë stadiumit të Prishtinës.
Dita nisi me një heshtje të frikshme.
Lajmi për atë që kishte ndodhur në Prekaz përhapej si rrufe që çahet në heshtje — vesh më vesh, me zëra të ulët, nga frika e kohës kur edhe fjala të kushtonte.
U nisa ngadalë, me çantën time të zezë trekëndëshe – simbol i përkushtimit tim, i profesionit që mbartja me nder.
Në të s’mungonte asgjë: as skalperi, as barërat, por mbi të gjitha, as përkushtimi.
Atë ditë më priste rruga për në tri ambulanca: Koliq, Keqekollë dhe Dabishevcë.
Takimi ishte te garazha. Shoferi, Sasha, më priste aty, në atë dhomë gjysmë të errët, ku gjithçka mbulohej nga tymi i duhanit e nga heshtja e rëndë.
Të gjithë flisnin për pushkën që kishte krisur larg, por askush nuk guxonte të përmendte emrin e Prekazit.
Frika i kishte bërë njerëzit të mbyllur, pasiguria sundonte gjithçka.
Isha i ri. Dhe i papërmbajtur.
Kur dikush nisi të qante për milicët e vrarë, nuk durova më dhe me zemërim thashë troç:
“Çka lypnin tenkat e milicët atje?!”
Menjëherë, nga krahu më tërhoqi dispeçeri i Shtëpisë së Shëndetit, burri i urtë, i respektuari Abaz Kosumi.
“Eja dajës,” më tha.
“Kam diçka për ty.”
“Daja Abaz,” – i thashë, si gjithmonë – “a nuk po e dëgjon çfarë po flet ky far horri?”
Më pa drejt, qetë, por me forcën e një besimi të madh, dhe më tha:
“Dëgjo dajës. Një jetë të tërë i kam pasur këta mbi shpinë. Duhet të jemi të mençur – të mbahemi, të ruhemi, të shkollohemi… por kurrë, kurrë të mos e ndalim pushkën e lirisë!”
Më caktoi Sashën si shofer dhe më përsëriti urtinë e tij:
“Kujdes – edhe muret kanë veshë!”
Gjatë rrugës, Sasha përpiqej të më provokonte me humor, si me të qeshur e si me tallje, duke përmendur demonstratat e marsit e prillit të ’81-shit.
Më tregonte si kishin provuar të dallonin shqiptarët nga serbët:
“Nëse thotë ‘dhija’ është shqiptar, nëse thotë ‘llija’ është serb.”
Ai e shqiptonte siç duhet – “dhija” – dhe kishte kaluar pa u zbuluar.
Por ajo ditë nuk ishte ditë humori.
Krisma e pushkës së Nebih dhe Tahir Mehës kishte ngulur rrënjë.
Ajo krismë ishte bërë zë i gjallë që thërriste lirinë.
Dhe nga ajo krismë u ngjiz një tjetër pushkë, që tronditi themelet e okupatorit —
Po në atë Prekaz, u ngrit Komandanti Legjendar Adem Jashari, që me të bijtë dhe të afërmit vulosën epopenë e lavdisë.
Sot, me përulësi përulem përpara figurës së profesionistit, sportistit dhe atdhetarit Abaz Kosumi — një njeri që me urtinë e tij më mësoi se lufta e vërtetë bëhet me mençuri, por pushka e lirisë kurrë nuk duhet harruar.
Lavdi e përjetshme heronjve të pushkës: Nebih dhe Tahir Meha!
Lavdi përjetshme të gjithë dëshmorëve të kombit!
